Smutek i odrodzenie - wiersz

Smutek i odrodzenie - wiersz (2014-02-16)

Pani Niebios, ma Bogini Odwieczna.
Ty bawisz się mną, laleczką, tańcem rasalila.
Raz z radością tulisz, kochasz, rozpieszczasz
I zaraz porzucasz, odchodzisz, zapominasz.

O smutku mój wierny towarzyszu pocieszasz.
Lecz suchością jałową sobie wrodzoną,
I me życie w suchość liści przemieniasz,
Na mych myśli wyschniętych konarach...

Zbierz więc te liście, ogień rozpal ogromy.
Ogień pod niebo! Serca żarliwej tęsknoty!

By raz jeszcze przybyła w mej chwili ostatniej.

Ogrzać się przy mych uczuć w ogniu konaniach.

O Pani Wiosny zawsze na czas przybywasz!
Swym boskim dotykiem me popioły ożywiasz,
I lepisz tę laleczkę znów; Tobą tak szczęśliwą.
Dla Twych nowych igraszek z tańczącą rasalilą.

Swami P. SaiSiwa